Bij mijn ouderlijk huis hadden wij een schuur. Wij gebruikten de schuur om tuingereedschap en hout op te slaan. De fietsen zetten wij voorin de schuur. Achter in de schuur lag een stapel papier, een oude grasmaaier, kapot gereedschap en fiets zonder voorwiel en flessen. Tegen de gepotdekselde wand van de schuur had mijn vader een houten schot getimmerd om gereedschap op te hangen boven een smalle werkbank.

Als je s ‘avonds in het donker in de schuur kwam, hoorde je gekras, schuren, knagen, zoemen en tikken. Tussen het houten schot en de wand van de schuur zaten allerlei insecten en spinnen. Onder de vloer van de schuur was een gang gegraven. Aan de ruwe planken in de schuur hingen allerlei poppen van (nacht)vlinders. Op het dak van de schuur koerden de duiven. Er bleef altijd water op staan waarin de vogels zich konden badderen.

Een gewone schuur, zoals duizenden niet zo goed opgeruimd, met vergeten rommel en gebouwd van hout en ander natuurlijke materialen. Tegenwoordig noem je dat een natuurschuur, een schuur met legio schuilmogelijkheden en vorstvrije plekjes, dubbele wanden, ruwe oppervlakten, ruigte bij de hemelwaterafvoer en rust. Als je eens bedenkt dat in Nijmegen duizenden van deze kleine schuilplekjes zouden kunnen voorkomen, dat zou toch heel bijzonder zijn!