Mijn grootste frustratie, ik zal het maar eerlijk opschrijven, is dat ik een glimp van een exemplaar meen te hebben gezien, maar nooit meer dan dat. Studenten die een avond stevig hebben doorgezakt komen op hun rammelende fiets regelmatig een steenmarter tegen in de stad. In de lijn met de toestand waarin zij zich bevinden vertellen zij dat zij een aapje over de weg hebben zien rennen.

De steenmarter is algemeen in Nederland en in Nijmegen. Misschien zonder dat je het in de gaten hebt, huist een steenmarter in de houtbult in je tuin, in een schuurtje of onder een vervallen grafsteen. Enige jaren terug is een steenmarter in Nijmegen voorzien van een zendertje en is gevolgd waar de steenmarter s’nachts naartoe gaat. De onderzoekers moesten heel wat afstand fietsen achter de gezenderde steenmarter aan. Hij maakte uitstapjes in de binnenstad en volgde de hele Oranjesingel, meerdere kilometers op een avond. Dat zijn natuurlijk de momenten waarop feestende studenten steenmarters zien. Steenmarters nemen grote risico’s wanneer zij zo’n grote afstand afleggen. Zij moeten wegen kruisen, over hekken heen en kunnen achterna gezeten worden door katten of honden.

In het Biodiversiteitsplan van de stad Nijmegen worden plekken waar onder andere de steenmarter veilig is en waar hij huist en jongen krijgt, zoals parken en begraafplaatsen met elkaar verbonden door groene stroken, waarin als stapstenen, schuilplaatsen opgenomen zijn. Dat is nog wel de theorie, in de praktijk moet dat nog op plaatsen gerealiseerd worden. Hoe aardig zou het zijn. De steenmarter gaat van zijn favoriete plek waar hij overdag slaapt, op pad en volgt een strook met struiken en gestapelde takken, rent door een greppel en over een stenen muur (waarbij hij even bij je in de kamer kijkt) en rust dan uit in een schuurtje of kast. Hij vangt ook nog onderweg een muis en eet een kever of slak op en komt in het park uit. Even krijsend knokken met een soortgenoot en dan weer verder op zoek naar eten via een ruige berm langs de weg, waarna hij snel oversteekt als er geen auto aankomt, om weer verder te scharrelen door tuintjes, onder schuttingen doorkruipend naar zijn volgende tijdelijke rustplaats. Een lange ongestoorde wandeling in de nacht voor de steenmarter. Ik ben er wel voor dat wij de steenmarter beschermen. Wij leven immers niet alleen in de stad. Studenten weten dat, ik heb het ooit ook een keer gedacht te zien. De steenmarter hoort erbij.